Dag lieve lezers, lotgenoten en ouders van deze vechters,
Dit is mijn eerste blog post voor ANBN. Laat ik me even voorstellen: mijn naam is Roxane, ik word binnenkort 20 jaar en heb sinds mijn 14e een eetstoornis. Tot mijn 17e was die eetstoornis anorexia nervosa, alles veranderde echter toen ik de diagnose autismespectrumstoornis kreeg. Ik werd heel depressief… En ondertussen uitte mijn eetstoornis zich op een andere manier: eetbuien.
Verschrikkelijk vond ik dat, want eerst wou ik niet eten en opeens deed ik niets liever! Ik kwam heel snel bij en voelde me enorm schuldig over die eetbuien, ik durfde het dan ook niet te vertellen tegen mijn omgeving (want ik schaamde me vreselijk), later gelukkig wel. Ik kwam in een vicieuze cirkel terecht van eetbuien, schuldgevoelens, diëten, eetbuien…
Eerlijk gezegd vind ik de eetbuistoornis erger dan de anorexia, want die zieke stem in mijn hoofd zegt me dat ik toen tenminste mager was. Rationeel weet ik natuurlijk dat elke eetstoornis even ernstig is. Soms lijkt het onmogelijk om uit die vicieuze cirkel te geraken, maar ik blijf proberen: 7 keer vallen, 8 keer opstaan, zei een vriendin me. Gelijk heeft ze!
Ik ben van nature iemand die niet snel opgeeft, ook al heb ik vaak het gevoel dat ik moe gevochten ben. Op een of andere manier vind ik toch die kracht om door te zetten en daar ben ik best trots op (de positieve zaken mogen ook wel eens gezegd worden haha).
Drie weken geleden heb ik (eindelijk) beseft dat diëten alleen nog maar voor meer honger zorgt en de eetbuien uitlokt. Vandaar dat ik gestart ben met een gezond eetpatroon, dat betekent 3 maaltijden en 3 tussendoortjes. En als ik dan toch eens een eetbui heb, wat trouwens absoluut normaal is als je aan het herstellen bent, dan mag ik nadien niet compenseren.
Natuurlijk is dat makkelijker gezegd dan gedaan… De ene dag lukt het om de drang te weerstaan, door me bv te focussen op andere zaken die me positieve energie geven zoals schrijven, wandelen, tekenen (dat is voor iedereen anders natuurlijk)… Praten helpt voor mij het best, mijn gevoelens uiten en ze een plaats proberen geven, die mogen er zijn en ik moet ze leren accepteren. Praten doe ik altijd met een persoon of personen die ik vertrouw, zij helpen mij dan om tegen de eetgestoorde stem in te gaan. Want vaak als de drang te hevig is, is het onmogelijk om er alleen tegen in te gaan. Soms lukt dat en soms ook niet.
Als ik dan toch een eetbui heb, lijkt het alsof alles verloren is en alsof het dan allemaal niet meer uitmaakt. Ik voel me dan gefaald, een mislukkeling, een dik meisje zonder doorzettingsvermogen (heel cru gezegd, maar het is de waarheid dat ik op sommige momenten zo denk). Een week geleden had ik zo’n eetbui en de bijhorende denkfouten. Gelukkig zijn mijn mama en vriendinnen erin geslaagd me te overtuigen dat het oké en normaal is dat het niet altijd lukt.
Dat vind ik moeilijk om te aanvaarden, maar ik doe mijn best en ik probeer elke dag opnieuw tegen dat stemmetje te vechten. Het is lastig en ik heb nog een hele lange weg te gaan, maar ik verlang zo naar die vrijheid van een leven zonder eetstoornis (of toch in een zekere mate dat het mijn leven minder beheerst) dat ik zal blijven doorgaan.
Blijven jullie ook mee vechten?
Liefs, Roxane
P.S. Volgende week komt er een nieuwe blog post. Ik hoop dat jullie in mijn verhaal wat herkenning kunnen vinden en steun kunnen putten uit mijn tips.