Elke keer zag ik er tegenop om een bezoek te brengen aan de psychiater. De ruimte waarin ik terechtkwam, was vreselijk. Dat heeft het me in het verleden vaak moeilijk gemaakt om te denken, om te ‘zijn’. Ik was meer bezig met wat er zich in het lokaal aan het afspelen was, dan te werken aan de eetstoornis.
De ruimte was heel ‘klinisch’. Daarmee wil ik zeggen dat het erg ongezellig was. Het was niet meer dan een bureau met twee harde stoelen, een weegschaal, een kast met dossiers en een hele hoop onleesbare schrijfsels van de psychiater. Af en toe lag er een appel of ander gezond tussendoortje tussen de paperassen, stond er een kop lauwe koffie met daarnaast de dikke DSM-V boek op het bureau. De muren waren spierwit en het buitenlicht viel fel binnen. Om het onaangename plaatje compleet te maken, verlichtte een tl-lamp de ruimte en was het er ook nog eens snikheet. Kortom, helemaal zoals je het jezelf zou voorstellen als je aan het lokaal van een psychiater denkt.
Ik heb me hier enorm aan geërgerd. Het maakte me misselijk. Ik denk dat veel mensen met een eetstoornis hier gevoelig aan zijn. Daarom is het volgens mij ook belangrijk om daar als therapeut aandacht aan te besteden. Hoe zorg ik ervoor dat mijn cliënten ‘thuis’ kunnen komen in mijn therapieruimte? -Zou ik me dan als vraag stellen. Dat kan nu toch niet zo moeilijk zijn om daar even over na te denken. Een beetje aandacht besteden aan sfeer en gezelligheid is niet veel gevraagd, toch? Je zou kunnen zeggen dat dat niet prioritair is in de therapie, maar het tegendeel is waar. De omgeving speelt een grote rol in het herstelproces van een patiënt/cliënt.
Toen ik in het inloophuis van ANBN in Leuven binnenkwam, kreeg ik een heel ander gevoel dan eerder bij de psychiater. Dit voelde voor mij echt als thuiskomen. Boeken, koffie, zachte zetels, een hond, warm-kleurige verlichting. Een plek waar een mens tot rust kan komen. Ik waande me niet meer in een ziekenhuis. Hier wordt het alledaagser, menselijker om over moeilijkheden te praten. Ik word niet constant meer herinnerd aan het feit dat er “iets mis is met mij”, want zo voelde dat eerder wel aan. Dit heeft dan weer effect op de dingen die ik wil en durf zeggen. Het gaat vlotter. Ik denk niet dat dit bij iedereen zo zal zijn, maar dit is wat een aangename gespreksruimte bij mij teweegbrengt. Natuurlijk spelen daar ook andere factoren in mee. Het gevoel dat ik kreeg bij verhalen van lotgenoten, was heel herkenbaar. Dit heeft er ook voor gezorgd dat ik me meer op mijn gemak voelde op deze plek.
Uiteraard zijn er therapeuten, psychiaters, hulpverleners,… die hier wél aandacht aan besteden. Ik ga momenteel bij iemand die veel aandacht heeft gehad voor de inrichting van haar bureau. Dit is heel aangenaam om je hart te kunnen luchten.
Hopelijk komt er in de toekomst een beetje verandering in. Hopelijk kunnen mensen die willen praten over hun eetstoornis of andere psychische problemen, de kans krijgen om in een meer ‘menselijke’ ruimte terecht
te komen. Een ruimte met een huiselijke sfeer, met aandacht voor rust en gezelligheid.
Wat denk jij over de therapieruimtes van vandaag?
Veel Liefs,
Moana