Ik herinner me meerdere intakes nog best goed, en ik deel graag met jullie hoe dat voor mij was en wat ik er uit leerde.
De eerste intake die ik me herinner was toen ik ongeveer 15 jaar was. Ik werd gepest op school en voelde me heel erg slecht in mijn vel. Mijn ouders vonden het nodig dat ik naar een psycholoog zou gaan. Ik voelde wel dat dat nodig was, maar ik schaamde me er toch ook voor. Ik voelde me toen een ongelooflijk slecht mens en vond dat het aan mij lag dat ik gepest werd. Want ik deugde niet. Zo zag ik dat toen. Mijn ouders gingen mee het eerste gesprek. Halverwege het gesprek heeft de psychiater mijn ouders buiten gestuurd om te wachten, maar het was al te laat. Ik had al gelogen. Ik had mijn symptomen veel kleiner voorgesteld dan ze werkelijk waren, want ik wou mijn ouders niet ongerust maken. Later heb ik geleerd om te vragen of ik misschien toch een gesprek mocht hebben zonder mijn ouders erbij. En nog later leerde ik dat het zelfs mag om in latere gesprekken in therapie terug te komen op iets dat ik eerder niet durfde vertellen.
Ik herinner me de tweede intake bij hetzelfde centrum. Ik durfde niet, ik heb zelfs geen afspraak gemaakt. Ik liep gewoon de setting binnen en vroeg of ik iemand kon spreken. Eigenlijk kon dat niet, maar ik was overstuur, dus besloot het team om toch maar iemand met mij te laten praten. Ik barstte in tranen uit en zei dat het niet meer ging. Ik zei niet dat ik terug wou komen en ik durfde ook niet te vragen om een intakegesprek. Ik was maar wat blij dat de psycholoog voorstelde om dit de volgende week te komen bespreken met hem. Ik kreeg een afspraak en ging terug naar huis.
De volgende week besprak ik in dat gesprek alles dat niet ging. Ik trok het niet meer alleen, legde uit dat het me allemaal teveel geworden was. Op het einde van het gesprek zei hij: “Dus ik neem aan dat je eigenlijk bedoelt dat je terug zou willen opgenomen worden?” Ik moest enkel nog “ja” zeggen. En dat was al best moeilijk. De vraag die hij toen stelde heb ik lang met me meegenomen “Wat maakt het zo moeilijk om een hulpvraag te formuleren?”
Ik voelde me gefaald en wou alles zelf oplossen. Ik merk dat ik het nog altijd heel lastig vind om niet alles zelf te willen doen en niet alles vandaag te willen doen. Maar ik heb gaandeweg geleerd dat altijd maar harder je best doen, niet altijd de beste manier is. Soms is het juist goed om te zeggen “het lukt me niet, ik heb even wat meer hulp nodig”.
De laatste intake die ik had, was bij de psychologe waar ik nu nog steeds heen ga. Dit keer was ik goed voorbereid. Ik wist immers al wel dat ze vaak vragen naar je levensverhaal, je verwachtingen, wat je denkt nodig te hebben, hoe je zelf denkt dat het kan verbeteren en je motivatie. Maar mijn goede voorbereiding viel nogal hard in duigen aangezien ik die week door een conflict met de groep de opname vroeger moest beëindigen.
Toch was ik vastbesloten om er dit keer iets van te maken. Ik had immers tijdens mijn opname een lijstje gemaakt met thema’s waar ik aan wou werken, valkuilen die ik vaak tegenkwam tijdens therapie…
Ik heb dat lijstje netjes afgewerkt, maar toch bleef het moeilijk voor mij om echt aan dingen te werken. Ik voelde dat ik niet helemaal op mijn gemak was. Ik had ook het gevoel dat zij vond dat ik harder mijn best moest doen. Nu kan ik dat wel plaatsen, maar toen begreep ik er niets van, en ik vond het verschrikkelijk.
Na een paar maanden twijfelde ik of ik wel verder wou met therapie. Enerzijds vond ik haar een erg goede psycholoog, anderzijds had ik soms het gevoel dat ze mij niet helemaal begreep. Toen heb ik haar een lange brief geschreven. Met een klein hartje kwam ik de volgende keer binnen in therapie. Ik ben nog steeds erg blij dat ik dat gedaan heb. Tot mijn grote verbazing vond ze het helemaal niet erg dat ik had geschreven dat ik niet zeker wist of ik wel bij haar wou blijven komen. Ze vond het net goed dat ik mijn bedenkingen op papier heb gezet.
We hebben het nog vaak over die bedenkingen van mij gehad. En daardoor heeft ze mij beter leren kennen. Vandaag mocht ik het rapport lezen dat ze over mij had geschreven, om door te geven aan een arbeidsbegeleidingsdienst. Zo ben ik zeker dat er niets verkeerd wordt doorgegeven. Ik heb enkele details verbeterd, zoals leeftijden die niet klopten en zo. Maar ik was heel aangenaam verrast door het begrip dat door die tekst sprak. Ze begrijpt me echt en ze helpt me vooruit. Dat had ik nooit gedacht toen ik twijfelde of ik wel bij haar verder zou gaan.
Ik heb het vroeger ook wel anders meegemaakt. Dan besprak ik iets dat moeilijk lag, en voelde ik dat dat niet echt geapprecieerd werd. Ik heb geleerd te zwijgen over zo’n dingen en gewoon “mee te werken”. Maar nu heb ik geleerd dat je het beste zorgt voor jezelf als je zo’n dingen wel bespreekt. Ik kan het iedereen aanraden!